Τι μπορείς να κάνεις με μία ιδέα;..

Πώς γεννιούνται οι ιδέες?
Οι σπουδαίες, οι θαυμάσιες, οι έξυπνες, οι καλές, ακόμα και οι “ανόητες” ιδεές?
Και τί μπορεί να κάνει κανείς με μια ιδέα?
Ιδιαίτερα αν αυτή είναι διαφορετική ή τολμηρή?
Μήπως να προσποιηθεί ότι δεν είναι δική του?
Να την κρύψει? Να την αποφύγει?

Αυτή είναι η ιστορία μιας λαμπρής ιδέας και του παιδιού που της δίνει ζωή.
Καθώς η αυτοπεποίθηση του παιδιού μεγαλώνει, μεγαλώνει και η ιδέα.
Και μετά, μια μέρα, κάτι καταπληκτικό συμβαίνει.

Μια ιστορία για να μας εμπνεύσει να καλωσορίσουμε την ιδέα,
να της δώσουμε χώρο να αναπτυχθεί και να δούμε τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Πράγματι, αυτή είναι μόνο η αρχή..

Μια μέρα, εκεί που περπατούσα,
εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου… μια ΙΔΕΑ!!!

“Μα από πού…πώς μου ήρθε? Γιατί είναι εδώ?” αναρωτήθηκα.
“Τί είναι μια ιδέα?”

Στην αρχή είπα να μην ασχοληθώ μαζί της
και δεν την πολυσκεφτόμουν.
Έμοιαζε τόσο περίεργη και παράξενη.
Δεν ήξερα τί να κάνω με αυτή.
Κι έτσι αποφάσισα να την αφήσω πίσω μου.

“Θα προσοιηθώ ότι δεν είναι δική μου, ότι δεν μου ταιριάζει”, σκέφτηκα.

Όμως αυτή με… ακολουθούσε.

Ανησυχούσα για το τί θα σκεφτόταν οι άλλοι.
Τί θα έλεγε ο κόσμος για την ιδέα μου?

Την κράτησα κρυμμένη και δεν είπα σε κανέναν τίποτα.
Προσποιήθηκα ότι όλα ήταν ακριβώς ίδια.
Όπως η κάθε μέρα πριν εμφανιστεί αυτή η ιδέα.

Αλλά συνέβαινε κάτι μαγικό, πρέπει να ομολογήσω.
Όταν βρισκόταν κοντά μου, ένιωθα καλύτερα, πλημμύριζα από ευτυχία.

Ήθελε τροφή, παιχνίδι, ήθελε την προσοχή όλων.

Μεγάλωσε και γίναμε οι καλύτεροι φίλοι.
Την έδειξα στους άλλους, παρόλο που φοβόμουν τις αντιδράσεις τους.
Φοβόμουν ότι θα γελούσαν μαζί της και θα κορόιδευαν.

Και πολλοί, πραγματικά, αυτό έκαναν.
Σε κάποιους φάνηκε παράξενη, σε άλλους χάσιμο χρόνου να ασχοληθούν μαζί της.

Στην αρχή τους πίστεψα.
Σκέφτηκα να την εγκαταλείψω.
Σχεδόν το έκανα.

Αλλά αμέσως μετά κατάλαβα. Τί ξέρουν αυτοί?
Είναι η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ιδέα. Κανένας δεν τη γνωρίζει όσο εγώ.
Δε με νοιάζει καθόλου αν είναι διαφορετική, παράξενη, ίσως και λίγο τρελή.

Αποφάσισα να την προστατέψω, να την φροντίσω.
Της έδωσα τροφή, έπαιξα μαζί της, ασχολήθηκα μαζί της.
Όμως, πάνω απ’ όλα, την νοιάστηκα.

Η ιδέα μου μεγάλωνε κι όλο μεγάλωνε.
Το ίδιο και η αγάπη μου γι` αυτή.

Έχτισα ένα καινούργιο σπίτι, ένα με ανοιχτή οροφή,
απ’ όπου μπορούσα να κοιτάξω τ’ αστέρια.
Εκεί, στ΄αστέρια, ξέρετε, είναι ασφαλή τα όνειρά σου.

Μου άρεσε να περνάω χρόνο με την ιδέα μου.
Ένιωθα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα, να κατακτήσω τον κόσμο.
Μαζί της σκεφτόμουν κάθε φορά πιο πολύ κι ακόμα πιο πολύ, έκανα μεγάλα σχέδια.

Μοιραζόμασταν τα μυστικά μας…
Μου έμαθε ακόμα και πώς να περπατάω με τα χέρια, να γράφω ανάποδα και άλλα “περίεργα”.
“ΓΙΑΤΙ", όπως μου εξήγησε,
“είναι καλό να έχεις την ικανότητα να βλέπεις τα πράγματα και διαφορετικά”.

Δεν μπορούσα πια να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτή.

Ξαφνικά, μια μέρα, έγινε κάτι υπέροχο.
Η ιδέα μου μεταμορφώθηκε μπροστά στα μάτια μου.
Άνοιξε τα φτερά της και όρμησε ψηλά στον ουρανό.

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, αλλά βρισκόταν ΠΑΝΤΟΥ.
Δεν ήταν μόνο δική μου πια.
Ήταν ένα κομμάτι όλου του κόσμου.
Όλων μας.

Και τότε κατάλαβα τί μπορείς να κάνεις με μια ιδεά…

Μπορείς να αλλάξεις τον ΚΟΣΜΟ!!!


πηγή.ΓΙΑΜΑΝΤΑ ΚΟΜΠΙ