Κρύβεις περισσότερη δύναμη μέσα σου απ’ ό,τι πιστεύεις…

Η ιστορία μας ξετυλίγεται στην Κένυα της μακρινής Αφρικής, όπου στο ζωικό βασίλειο κυριαρχεί ακόμα ο νόμος του δυνατού και του αδύναμου. Ένα κοπάδι από ζέβρες προσπαθούσε να προστατευτεί από τις μανιώδεις επιθέσεις των λιονταριών που με ορμή έκαναν επιθέσεις εναντίον τους , βλέποντας στο κρέας τους το λαχταριστό γεύμα που είχαν ανάγκη.
Είχαν αποφασίσει να συναντηθούν όλες μαζί και να δουν πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που απειλούσε τη ζωή τους.









-Η κατάσταση είναι πλέον κρίσιμη, διαπίστωσε μία από αυτές. Έχουμε γίνει βορά στα δόντια και τις άγριες διαθέσεις των λέαινων και των λιονταριών. Σκίζουν τις σάρκες μας και πέφτουμε νεκρές σα ξερά φύλλα. Πρέπει να βρούμε μία λύση, να προστατέψουμε το είδος μας που τόσο έχει πληγεί.

-Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε; ρωτούσε ανήσυχα μία άλλη. Πρέπει να συσπειρωθούμε, να δείξουμε σε εκείνους που μας θεωρούν αδύναμες πόσο λάθος κάνουν. Προτείνω να είμαστε όλες μαζί συγκεντρωμένες, ώστε να μη βλέπουν κάποια απομονωμένη και τις επιτίθενται με μεγαλύτερη ευκολία.

-Εγώ αυτό που παρατηρώ είναι πως είμαστε καταδικασμένες! άρχισε να φωνάζει απελπιστικά μία ζέβρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμενε αμέτοχη και σιωπηλή. Με τι δύναμη μπορούμε εμείς να αντισταθούμε στα άγρια θηρία, στους βασιλιάδες ολόκληρου του ζωικού βασιλείου; Όσο και να θέλουμε, δυστυχώς, η σωματική δύναμη δε μας επιτρέπει να αμυνθούμε καταλλήλως.

Λέγοντας αυτά, διαλύθηκαν προβληματισμένες και στεναχωρημένες. Δεν είχαν αρκετή δύναμη για να υψώσουν ανάστημα στα άγρια θηρία.
Την επόμενη ημέρα, είχαν βγει όλες για φαγητό. Είχαν σχηματίσει μία ομάδα όλες μαζί, δεν απομακρυνόταν η μία από την άλλη. Όλα φαινόντουσαν ήρεμα, δεν υπήρχε πουθενά καμία ένδειξη για κίνδυνο.

Μία ζέβρα τότε, θεωρώντας πως ο κίνδυνος έχει περάσει και αφήνοντας τον εαυτό της πιο ελεύθερο, προχώρησε μόνη της λίγο πιο κάτω όπου υπήρχε μία λίμνη με νερό ,προσπαθώντας να σβήσει τη δίψα της. Δεν άκουσε τα βήματα εκείνης της λέαινας που κρυμμένη πίσω από μερικά δέντρα σχεδίαζε την επίθεσή της. Η άγρια λιονταρίνα ακόνιζε τα νύχια της στο έδαφος και τέντωσε το σώμα της , βγάζοντας από μέσα της όσο περισσότερη αδρεναλίνη μπορούσε. Η ώρα της επίθεσης είχε έρθει…

Επιτίθεται με ορμή επάνω στη ζέβρα η όποια άρχισε να τρέχει και να φωνάζει και σε όλες τις υπόλοιπες να φύγουν μακριά. Όλες άρχισαν να τρέχουν γρήγορα , να διασκορπίζονται, καμία δεν είχε μείνει πίσω. Ή μήπως όχι; Μία ζέβρα τότε γύρισε το κεφάλι της και είδε μία ζέβρα αρκετά μικρή και αδύναμη, έτοιμη να γίνει η λεία του επικίνδυνου σαρκοφάγου ζώου. Ήταν το παιδί της!

Δεν της επέτρεψε το μητρικό ένστικτο να τρέξει μακριά και να αφήσει αβοήθητο το σπλάχνο της. Ο φόβος μετατράπηκε σε αποφασιστικότητα και θυμό, σηκώνοντας το πόδι της και χτυπώντας δυνατά το άγριο ζώο. Αμέσως, μπήκε μπροστά από το παιδί της με όλο της το σώμα να τινάζεται δυνατά και βγάζοντας δυνατές κραυγές.

Και τότε, συνέβη κάτι απίστευτο. Το άγριο ζώο φοβήθηκε και υποχώρησε από τη μάχη!
Ο θυμός της μάνας που δεν αφήνει τίποτα και κανένα να βλάψει το παιδί της ήταν πιο δυνατός από τα κοφτερά νύχια και δόντια του. Η μητέρα ζέβρα σήκωσε το μικρό της και κατευθύνθηκε στο μέρος όπου υπήρχαν και όλες οι υπόλοιπες. Τότε τους είπε:

-Και όμως, μπόρεσα να νικήσω το μεγαλύτερο εχθρό μας! Είδατε πως κανείς δεν έχει τόση δύναμη επάνω μας παρά μόνο εκείνη που του παραχωρούμε εμείς;

Εμείς δίνουμε στους άλλους τη δύναμη να μας προκαλούν φόβο και τους κάνουμε να φαντάζουν περισσότερο δυνατοί από ότι είναι στην πραγματικότητα. Ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του περισσότερη δύναμη από εκείνη που πιστεύει πως έχει. Και έρχεται στον καθένα η στιγμή που η ζωή του το φανερώνει αυτό.

Μαρία Σκαμπαρδώνη –

πηγή.enallaktikidrasi.com