Ο πόλεμος τού καρκίνου είναι ένας σωρός από περιττώματα».
Dr. James Watson, νομπελίστας, ένας από αυτούς, που ανακάλυψαν τη διπλή έλικα τού DNA.
«Η χημειοθεραπεία είναι στην καλύτερη περίπτωση βλακεία και στη χειρότερη έγκλημα. Έχουν ανακαλυφθεί πολλές εναλλακτικές θεραπείες τού καρκίνου και όλες καταπολεμήθηκαν με μια μεθοδικότητα, που θυμίζει Γκεστάπο».
Dr. Atkins, o πασίγνωστος γιατρός, που εφεύρε τη δίαιτα Άτκινς και εφάρμοζε εναλλακτικές θεραπείες.«Πρέπει να μάθουν όλοι, ότι ο πόλεμος κατά τού καρκίνου είναι σε μεγάλο βαθμό απάτη».
Dr. Linus Pauling, δυο φορές τιμηθείς με βραβείο Νόμπελ.«Οι μόνοι άνθρωποι, που ευεργετούνται από τη σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου είναι οι άνθρωποι, που δουλεύουν για τη σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου. Σε όλο τον κόσμο η σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου -που ανένδοτα αρνείται να αναγνωρίσει το γεγονός, ότι το 80% των καρκίνων μπορεί να προληφθεί ή αρνείται να ερευνήσει τις πολλές νέες εναλλακτικές θεραπείες- προστατεύεται από τον νόμο. Στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι τώρα πραγματικά παράνομο να προσφέρεις μια θεραπεία για καρκίνο, που μπορεί να δουλεύει. Οι αρχές αδυσώπητα καταδιώκουν αυτούς, που προσφέρουν νέες και πιθανόν αποτελεσματικές και μή τοξικές θεραπείες».
Dr. Vernon Coleman, διάσημος βρετανός γιατρός και συγγραφέας.
Η χημειοθεραπεία και η θεραπεία με ακτινοβολία είναι τοξικές, σκοτώνουν και τα υγιή κύτταρα τού ασθενούς καταβάλλοντας το ανοσοποιητικό του σύστημα σε αντίθεση με τις εναλλακτικές θεραπείες τού καρκίνου, που προσπαθούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα, ώστε αυτό να νικήσει τον καρκίνο. Με τη χημειοθεραπεία και τη θεραπεία με ακτινοβολία αντί οι ασθενείς να πεθαί- νουν από καρκίνο χάνουν τη ζωή τους από πνευμονία ή άλλες συνηθισμένες λοιμώξεις.
Το πλεονέκτημα τής χρήσης φυσικών θεραπειών είναι ξεκάθαρο. Δέν βλά- πτουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, με το να ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα προστατεύουν από την επανεμφάνιση τού καρκίνου.
Από τη δεκαετία τού 1950 έχουν συσσωρευτεί αποδείξεις, ότι η εγχείρηση, η ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικές απ’ ό,τι το κοινό αφήνεται να πιστεύει.
Ο δημοσιογράφος Daniel Greenberg, γράφοντας στην Columbia Journalism Review το 1975, έκανε την αποκάλυψη, ότι τα ποσοστά επιβίωσης από καρκίνο από τη δεκαετία τού 1950 δέν έχουν βελτιωθεί κι ότι οι βελτιώσεις από το 1930 ώς το 1950 ήταν κυρίως συνέπεια τής βελτιωμένης νοσηλείας στα νοσοκομεία. Ο Greenberg ανέφερε, ότι ακόμα και οι ισχύουσες βελτιώσεις ήταν πάρα πολύ μικρές κι ότι δέν είχαν υπάρξει σημαντικοί πρόοδοι στη θεραπεία των σπουδαιότερων μορφών καρκίνου. Συγκεκριμένα είδη τής ασθένειας, όπως ο καρκίνος τού πνεύμονα και τού παγκρέατος, παρέμειναν ουσιαστικά αθεράπευτα με τα συμβατικά μέσα. Ο Greenberg βρήκε, ότι μετά την εισαγωγή τής χημειοθεραπείας, το ποσοστό επιβίωσης των ανθρώπων με συγκεκριμένους καρκίνους στην πραγματικότητα, φάνηκε, ότι μειώθηκε.
Χρόνια πριν, το 1969, ο dr. Hardin Jones είχε ήδη δώσει στη δημοσιότητα μια σοκαριστική αναφορά στο τεύχος τού Science Writers Convention, τού οποίου χορηγός ήταν η American Cancer Society. Ο dr. Jones, καθηγητής ιατρικής φυσικής από τοπανεπιστήμιο τής Καλιφόρνιας στο Berkeleyκαι ειδικός στη στατιστική και στις επιδράσεις τής ακτινοβολίας και των φαρμάκων, συμπέρανε, ότι «οι κοινές κακοήθειες δείχνουν ένα παρόμοιο ποσοστό θανάτου είτε θεραπευμένες είτε μή θεραπευμένες». Συνέχισε να βρίσκει θεμελιώδη ελαττώματα στις μεθόδους ιατρικής μέτρησης και ανέφερε: «Υπάρχει η πιθανότητα, ότι η θεραπεία κάνει τη μέση κατάσταση χειρότερη».
Εξ ίσου αποκαλυπτικός είναι και ο dr. Charles Moertal της κλινικής Mayo. Ο Moertal παραδέχθηκε σε ομιλία του στο National Cancer Institute Clinical Center Auditoriumστις 18 Μαΐου του 1972, ότι οι συμβατικές μέθοδοι θεραπείας τού καρκίνου «είναι γεμάτες από κινδύνους, παρενέργειες και πρακτικά προβλήματα. Και ύστερα από αυτό το τίμημα, που πληρώνουν όλοι οι ασθενείς, στους οποίους παρέχουν θεραπεία, μόνο μια μικρή ομάδα ανταμείβεται με μια προσωρινή περίοδο συνηθισμένης ελλειπούς οπισθοχώρησης τού όγκου…Οι δικές μας αποδεκτές και παραδοσιακές θεραπευτικές προσπάθειες αποφέρουν μια
αποτυχία σε ποσοστό 85%… Μερικοί ασθενείς μεγαστρεντερικό καρκίνο μπορεί να έχουν πολύ μακρύτερη επιβίωση χωρίς κάποια θεραπεία».(1)
Ο νομπελίστας James Watson (φωτογραφία), που ήταν ένας από αυτούς που ανακάλυψαν τη διπλή έλικα του DNA, σχολίασε καυστικά ότι ο πόλεμος τού καρκίνου είναι «ένας σωρός από περιττώματα».(2)
Η απάτη τής θεραπείας με ακτινοβολίαΣε ένα δημοσίευμα στο Science News τον Αύγουστο του 1998, που αποτελεί επιθεώρηση δεδομένων τριάντα χρόνων, αποδεικνύεται, ότι η ακτινοβολία μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης των ασθενών. Στο δημοσίευμα αυτό αναγράφονται τα εξής: «Δεδομένα από εννιά μελέτες δείχνουν, ότι η θεραπεία με ακτινοβολία ύστερα από εγχείρηση στην πραγματικότητα μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης πολλών ασθενών… Τα ποσοστά επιβίωσης δυο χρόνια μετά την εγχείρηση ήταν 48% γι’ αυτούς, που έκαναν θεραπεία με ακτινοβολία, και 55% για τους ασθενείς, που υποβλήθηκαν μόνο σε χειρουργική επέμβαση».(3)
Η θεραπεία με ακτινοβολία έχει καθιερωθεί χωρίς να εξεταστεί επισταμένως σε σύγκριση με μή θεραπεία. Σε λίγες εξετάσεις, που συνέκριναν τη θεραπεία με ακτινοβολία με μή θεραπεία, σύμφωνα με τον dr. Hardin Jones, «τον περισσότερο καιρό δέν κάνει την παραμικρή διαφορά αν η μηχανή είναι ανοικτή ή όχι». Ο dr. Jones προχωρά ακόμα παραπέρα λέγοντας: «Οι μελέτες μου έχουν αποδείξει αναμφισβήτητα, ότι τα αθεράπευτα θύματα τού καρκίνου στην πραγματικότητα ζουν τέσσερις φορές περισσότερο».(4)
Είναι αδύνατο να δοθεί υψηλής δόσης ακτινοβολία, συνήθως από ακτίνες γάμμα από κοβάλτιο-60, χωρίς να καταστραφούν τα φυσιολογικά κύτταρα, να προκληθεί φλεγμονή, ναυτία, καταστροφή τού μυελού των οστών και καταστολή τού ανοσοποιητικού συστήματος.(5)
Αν το τελευταίο οδηγήσει σε θανατηφόρα μόλυνση, η αιτία τού θανάτου θα καταχωρηθεί ως οφειλόμενη στη μόλυνση όχι στην ακτινοβολία ή στον καρκίνο. Η ακτινοβολία δέν ξεχωρίζει μεταξύ καρκινικών ή υγιών κυττάρων.
Καθημερινά πλήθος ανδρών με καρκίνο τού προστάτη υποβάλλονται σε ακτινοβολία, αλλά κανείς δέν τους ενημερώνει για τα πενιχρά της αποτελέσματα στο συγκεκριμένο τύπο καρκίνου, αλλά και για τον κίνδυνο, που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια θεραπεία.
Η θεραπεία με ακτινοβολία, που αποτελεί ρουτίνα για τα πρωταρχικά στάδια τού καρκίνου τού προστάτη, μπορεί στην πραγματικότητα να επιταχύνει την εξέλιξη τού καρκίνου στο 90% των καρκινοπαθών.
Τα καρκινικά κύτταρα τού προστάτη μπορούν να διπλασιαστούν σε λιγότερο από ένα με δυο μήνες μετά από θεραπεία με ακτινοβολία, ενώ τα καρκινικά κύτταρα, όταν δέν γίνεται θεραπεία με ακτινοβολία, χρειάζονται τέσσερα χρόνια, για να διπλασιαστούν.
Παρόμοια, θα πάρει πάνω από είκοσι χρόνια για τα καρκινικά κύτταρα, στα οποία δέν γίνεται ακτινοβολία, να πολλαπλασιαστούν πέντε φορές, αλλά, αν γίνει θεραπεία με ακτινοβολία μπορεί να πολλαπλασιαστούν πέντε φορές μέσα σε μόλις έξι μήνες, σαράντα φορές δηλαδή, γρηγορότερα.(6)
Η θεραπεία επίσης με ακτινοβολία αυξάνει τον κίνδυνο για ανάπτυξηαναπνευστικού καρκίνου γύρω στις 2,7 φορές, για γυναικείους δε γεννητικούς καρκίνους τής μήτρας και των ωοθηκών γύρω στις 2,4 φορές.(7).
Σε μια μελέτη τού πανεπιστημίου τής Οξφόρδης βρέθηκε, ότι πολλές γυναίκες, που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ακτινοβολία, πέθαναν από καρδιακή προσβολή, διότι η καρδιά τους εξασθένησε με τη θεραπεία.(8)
Ο dr. John Richardson αποκαλύπτει τα εξής: «Έχω δει ασθενείς, που έχουν μείνει παράλυτοι, λόγω ακτινοβολίας με κοβάλτιο… Νικήσαμε τον καρκίνο τους, αλλά ο χειρισμός με ραδιενέργεια ήταν τέτοιος, που δέν μπορούν να περπατήσουν… Είναι το κοβάλτιο, που σκοτώνει, όχι ο καρκίνος».(9)
Ο καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας τού πανεπιστημίου Harvard John Cairns αποκάλυψε στο Scientific American,(10) ότι η θεραπεία με ακτινοβολία δέν έχει αποτέλεσμα, διότι η υψηλή δόση ακτίνων X, που είναι αναγκαία, για να σκοτώσει τα καρκινικά κύτταρα, θα σκότωνε και τον ασθενή.
Η απάτη τής χημειοθεραπείαςΔεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό –εσκεμμένα βέβαια–, ότι η χημειοθεραπεία είναι αποτελεσματική στο 2% των περιπτώσεων τού καρκίνου, όπως αναφέρεται στο περιοδικό Scientific American. Ο γιατρός John Cairns, ένας διαπρεπής βιοστατιστικολόγος και καθηγητής μικροβιολογίας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Harvard τόνισε, ότι «για την πλειοψηφία των καρκίνων, που παρουσιάζονται σε μεγαλύτερους ασθενείς, τα αποτελέσματα τής χημειοθεραπείας είναι πολύ περισσότερο αμφιλεγόμενα».(11)
Το 1993 δημοσιεύθηκαν στο Journal of the National Cancer Institute τα αποτελέσματα μιας μεγάλης μελέτης, που εξέταζε την αποτελεσματικότητα τής χημειοθεραπείας για όλες τις μορφές καρκίνου. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Η χημειοθεραπεία ήταν αποτελεσματική μόνο στο 3% των περιπτώσεων, ενώ ένα άλλο 4% των ασθενών είχαν μια σημαντική παράταση τής ζωής τους. Με άλλα λόγια, στην καλύτερη των περιπτώσεων μόνο το 7% των ασθενών ευεργετήθηκαν από τη χημειοθεραπεία.
Ο D. Schmahl παραθέτει στατιστικές, που αποδεικνύουν ότι η χημειοθεραπεία είναι αναποτελεσματική στο 80% των κακοήθων όγκων, και ιδίως στους καρκίνους, που εμφανίζονται πολύ συχνά, όπως τωνπνευμόνων, τού μαστού, τού παχέος εντέρου, τού παγκρέατος και τής ουροδόχου κύστης.(12)
Ομοίως και ο dr. John Trelford τού Τμήματος Μαιευτικής και Γυναικολογίας τού Ohio State University Hospital ομολογεί: «Αυτή τη στιγμή η χημειοθεραπεία για τους γυναικολογικούς όγκους δέν φαίνεται να αυξάνει το προσδοκώμενο μήκος τής ζωής εκτός από σποραδικές περιπτώσεις. Το πρόβλημα με το παράλογο τής χημειοθεραπείας δέν είναι μόνο η μειωμένη αποτελεσματικότητα των φαρμάκων, αλλά επίσης και η μείωση τής αντίστασης των ασθενών στα καρκινικά κύτταρα, κάτι, που οφείλεται στην τοξικότητα των φαρμάκων».
Οι συμβατικές μέθοδοι θεραπείας όχι μόνο δέν ωφελούν τους καρκινοπαθείς στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά μειώνουν και τη διάρκεια τής επιβίωσής τους. Ο καθηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο τής Καλιφόρνιας στο Berkeley, dr. Hardin Jones, τεκμηρίωσε τη θέση του σε ένα συνέδριο τήςΑμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, ότι «οι ασθενείς, που δέν υποβάλλονται σε καμμιά αγωγή, δέν πεθαίνουν νωρίτερα από τους ασθενείς, στους οποίους εφαρμόζεται η συμβατική θεραπεία και πολλές φορές ζουν περισσότερο».
Ακόμα μια άλλη πλάνη ανέτρεψε με δεδομένα ο dr. Ulrich Abel, ένας ογκολόγος και βιοστατιστικολόγος τού Ινστιτούτου Επιδημιολογίας και Βιομετρικής στο πανεπιστήμιο τής Χαϊδελβέργης στη Γερμανία. Μέλος τού κατεστημένου τού καρκίνου, όπως πολλοί άλλοι, είχε πιστέψει, ότι η χημειοθεραπεία, ακόμα και όταν δεν θεράπευε, τουλάχιστον παρέτεινε τη ζωή. Αντίθετα, ο dr. Abel βρήκε, ότι «μια σοβαρή και αμερόληπτη ανάλυση τής βιβλιογραφίας έχει σπάνια αποκαλύψει οποιεσδήποτε θεραπευτικές επιτυχίες… Δέν υπάρχει απόδειξη για την πλειοψηφία των καρκίνων, ότι η θεραπεία με αυτά τα φάρμακα ασκεί οποιαδήποτε θετική επίδραση στην επιβίωση ή στην ποιότητα τής ζωής».(13-15)
Ο Abel ονόμασε τη χημειοθεραπεία για την πλειοψηφία των καρκίνων μια «επιστημονική έρημο» συνοψίζοντας τα ευρήματά του με μια λέξη: «Φρίκη».
Σε μια μελέτη-ορόσημο για την επιβίωση από καρκίνο, που δημοσιεύτηκε στοNew England Journal of Medicine το 1986, ο γιατρός John Bailar, πρώην εκδότης τού Journal of the National Cancer Institute, ανέφερε ανησυχητικά ευρήματα, που συνεχίζουν να επικρατούν σήμερα: «Τα ποσοστά τής θνησιμότητας έχουν δείξει αργή και σταθερή αύξηση εδώ και μερικές δεκαετίες και δέν υπάρχει απόδειξη μιας πρόσφατης καθοδικής τάσης. Με αυτή την κλινική έννοια χάνουμε τη μάχη κατά τού καρκίνου». Χαρακτήρισε την επιστράτευση τού καρκίνου ως «αποτυχία». «Το κύριο συμπέρασμα, έγραψε, που εξάγουμε, είναι, ότι 35 χρόνια έντονης προσπάθειας εστιασμένης κυρίως στη βελτίωση τής θεραπείας πρέπει να θεωρηθεί μια αποτυχία».
Δέχτηκε την επίθεση από το National Cancer Institute για αυτή τη δημόσια κριτική του.(16) Ο Bailar έγραψε ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Cancer Undefeated» (Καρκίνος Αήττητος), που δημοσιεύθηκε στην έκδοση τού Μαΐου τού 1997 τού New England Journal of Medicine. Σε αυτό το άρθρο παρουσίασε παρόμοια νέα.
Σε ένα άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο Scientific American, οι συγγραφείς ανέφεραν: «Εκτός από την επιτυχία με την ασθένεια τού Hodgkin, τηνπαιδική λευχαιμία και μερικούς άλλους καρκίνους δέν είναι δυνατόν να εντοπιστεί οποιαδήποτε ξαφνική αλλαγή στα ποσοστά θανάτου από τους μεγαλύτερους καρκίνους, που μπορούν να αποδοθούν στη χημειοθεραπεία».(17)
Ανάλυση πάνω από εκατό κλινικών δοκιμών, που χρησιμοποιούσαν χημειοθεραπεία ως μόνη θεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο τού μαστού, δέν βρήκαν οφέλη, αλλά σημαντική βλάβη από τη χημειοθεραπεία στους μετεμμηνοπαυσιακούς ασθενείς.(18)
Η dr. Rose Kushner ανέφερε, ότι τα τοξικά φάρμακα «στην κυριολεξία κάνουν τους υγιείς ανθρώπους άρρωστους» κι ότι έχουν «μηδαμινό όφελος για την πλειοψηφία των γυναικών, που αναπτύσσουν καρκίνο τού μαστού».(19) Μερικά στοιχεία δείχνουν, ότι η χημειοθεραπεία στην πραγματικότητα μικραίνει τη ζωή των ασθενών με καρκίνο τού μαστού.(20)
Νεκροψίες εξ άλλου έχουν δείξει, ότι πολλοί ασθενείς πέθαναν από τη χημειοθεραπεία, προτού προλάβει να τους σκοτώσει ο όγκος.(21)
Πολλά αντικαρκινικά φάρμακα έχουν προκαλέσει το θάνατο, όπως το 5-Fu (5-Fluorovracil), που κοροϊδευτικά το αποκαλούν «5 Feet Under», δηλαδή πέντε πόδια κάτω, εννοείται από το χώμα.
Όλα αυτά έκαναν τον πρώην πρόεδρο τής Αμερικανικής Χημικής Κοινότητας, Alan C. Nixon, να δηλώσει: «Είναι ακατανόητο για μένα πώς οι γιατροί αγνοούν το ξεκάθαρο γεγονός, ότι η χημειοθεραπεία κάνει περισσότερο κακό από ό,τι καλό».
Ο D.L. Morton αναφέρει: «Η χημειοθεραπεία είναι μή ικανοποιητική. Οι ανταποκρίσεις είναι σπάνια ολοκληρωμένες, τα ποσοστά πεντάχρονης επιβίωσης (για μεταστατικό μελάνωμα) είναι λιγότερα από 5% και τα χημειοθεραπευτικά φάρμακα είναι τοξικά και ακριβά».(22)
Ένας διακεκριμένος επιστήμονας από το πανεπιστήμιο τού Winsconsin, οJohan Bjorksten, έχει δείξει, ότι η χημειοθεραπεία καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα πέρα από σημείο επιστροφής, κάτι, που αυξάνει τον κίνδυνο για πρώιμο θάνατο από μολύνσεις και άλλους καρκίνους σε αυτούς τους ανοσοποιητικά κατεσταλμένους ανθρώπους.(23)
Σύμφωνα με μια εξονυχιστική επιθεώρηση τής βιβλιογραφίας, δέν έχει υπάρξει καμμιά βελτίωση στη θνησιμότητα τού καρκίνου από το 1952 ώς το 1985.(24)
Οι συγγραφείς τής επιθεώρησης αυτής αναφέρουν: «Οι αποδείξεις έχουν συσσωρευτεί και δείχνουν, ότι η θεραπεία τού καρκίνου είναι ουσιαστικά μια αποτυχία». Ο μέσος καρκινοπαθής έχει μόνο 60% πιθανότητα να επιβιώσει τα επόμενα πέντε χρόνια – λίγο καλύτερα από τα ποσοστά επιβίωσης πριν από τριάντα χρόνια. Πολλοί επιστήμονες διακηρύσσουν, ότι η επιτυχία από τη χημειοθεραπεία και τη θεραπεία με ακτινοβολία έχει μείνει στάσιμη κι ότι πρέπει να εξετάσουμε εναλλακτικές θεραπείες.(25)
Το 2004, 563.000 Αμερικανοί πέθαναν από καρκίνο ή 1.544 άνθρωποι την ημέρα. Ο πρόεδρος τής Αμερικής Richard Nixon, κήρυξε τον «πόλεμο κατά τού καρκίνου» στις 23 Δεκεμβρίου τού 1971. Ο Nixon με αυτοπεποίθηση διακήρυξε, ότι θα έχουμε μια θεραπεία για τον καρκίνο μέσα σε πέντε χρόνια, δηλαδή το 1976. Ωστόσο, το 1991, μια ομάδα εξήντα γνωστών γιατρών και επιστημόνων έκαναν μια συνέντευξη τύπου, για να πουν στο κοινό, ότι: «Το κατεστημένο τού καρκίνου προκαλεί σύγχυση στο κοινό με τους επαναλαμβανόμενους ισχυρισμούς, ότι νικάμε τον πόλεμο κατά τού καρκίνου… Η ικανότητά μας να θεραπεύουμε τους περισσότερους καρκίνους δέν έχει βελτιωθεί ουσιωδώς».(26)
Ο Joel M. Kauffman, Ph.D., γράφει: «Οι ογκολόγοι συνήθως παραπληροφορούν τους ασθενείς σχετικά με τα οφέλη τής συμβατικής θεραπείας και υποβιβάζουν τις παρενέργειες. Υποτιμούν όλες τις εναλλακτικές θεραπείας άσχετα από τις αποδείξεις. Πιθανώς να αναγνωρίζετε τα ονόματα μερικών κυτταροτοξικών φαρμάκων, Μεθοτρεξάτη, 5-Fluorouracil (5FU), Κυκλοφωσφαμίδη, και το νεότερο Cisplatin. Ένας χημειοθεραπευτής τούNational Cancer Institute ονόμασε τα φάρμακα, που περιέχουν πλατίνα, ως τις πιο σημαντικές ομάδες, που χρησιμοποιούνται τώρα για τη θεραπεία τού καρκίνου. Στην πραγματικότητα, το Cisplatin είναι ένα από τα πέντε χειρότερα φάρμακα στο να προκαλούν ναυτία και εμετό, κώφωση, καταστροφή των νεφρών και του μυελού των οστών οδηγώντας σε απειλητικές για τη ζωή μολύνσεις. Αν ένας καρκινοπαθής, που παίρνει Cisplatin πεθάνει από κάποια από αυτές τις αιτίες, μια από αυτές θα θεωρηθεί ως αιτία θανάτου, όχι το φάρμακο ή ο καρκίνος. Από 79 καναδούς ειδικούς στον καρκίνο τού πνεύμονα, που ρωτήθηκαν αν θα συμμετείχαν σε μια δοκιμή, που περιλάμβανε Cisplatin, 64 είπαν, ότι δέν θα συμμετείχαν λόγω τής τοξικότητάς της. Και 58 βρήκαν όλες τις δοκιμές αντικαρκινικών φαρμάκων απαράδεκτες, λόγω αναποτελεσματικότητας και τοξικότητας».(27)
Η χημειοθεραπεία λοιπόν, είναι αναποτελεσματική, τοξική, ανοσοκατασταλτική και καρκινογόνος. Δέν είχε άδικο λοιπόν, ο dr. Atkins ο πασίγνωστος γιατρός, που εφεύρε τη δίαιτα Άτκινς, ο οποίος υποστήριζε, ότι η χημειοθεραπεία «είναι στην καλύτερη περίπτωση βλακεία και στη χειρότερη έγκλημα», καθώς και η Alyssa Burns Hill, η οποία έγραψε, ότι «σε τελική ανάλυση, αν η χημειοθεραπεία κατατασσόταν στις ποινές για εγκλήματα, θα είχε θεωρηθεί απάνθρωπη, ανήθικη και απόλυτα διεστραμμένη. Ωστόσο στο όνομα τής “ίασης” τού καρκίνου έχει ταξινομηθεί ως μια αγωγή με την ετικέτα: “ο καλύτερος τύπος ιατρικής φροντίδας”».(28)
Η χημειοθεραπεία είναι αναπόδεικτη
Η δράση των φαρμάκων δέν έχει ελεγχθεί με διπλές-τυφλές μελέτες
Οι ογκολόγοι ισχυρίζονται, ότι οι εναλλακτικές και φυσικές θεραπείες είναι αναπόδεικτες, διότι δέν έχουν ελεγχθεί επιστημονικά. Πέραν τού ότι υπάρχουν πολλές μελέτες, που τεκμηριώνουν τη δράση των εναλλακτικών θεραπειών, αυτό, που δέν λένε οι ογκολόγοι είναι, ότι η χημειοθεραπεία είναι αναπόδεικτη κι ότι προκαλεί περισσότερη ζημιά από ότι αν δέν λάβεις τίποτα. Δέν έχουν γίνει διπλές-τυφλές τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες με χημειοθεραπεία.
Σε αυτές τις μελέτες, μια ομάδα ελέγχου, που παίρνει placebo (ψευδοφάρμακο) συγκρίνεται με μια ομάδα, που παίρνει το πραγματικό φάρμακο. Ούτε οι ασθενείς ούτε ο γιατρός γνωρίζουν ποια ομάδα παίρνει το πραγματικό φάρμακο. Σύμφωνα με τον Ralph Moss, «στην πραγματικότητα οι αληθινοί έλεγχοι placebo έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί στην εξέταση της χημειοθεραπείας».(29) Οι ογκολόγοι θεωρούν ανήθικο να μή δώσουν το φάρμακο σε όλους τους ασθενείς. Κατά συνέπεια, δέν υπάρχει ομάδα μή θεραπείας, προς την οποία να μετρήσουν την πραγματική τους επίδραση. Σύμφωνα με τον Moss, μόνο περίπου 1% των ασθενών στις δοκιμές αναπτύσσει πλήρη ύφεση.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, που κάνουν αδύνατο να πραγματοποιηθεί μια διπλή-τυφλή κλινική μελέτη με τη χημειοθεραπεία. Τα φάρμακα προκαλούν απώλεια μαλλιών, ναυτία, εμετό και πολλές άλλες φανερές παρενέργειες, όπως μπλε ούρα, έτσι ώστε και οι ασθενείς και ο γιατρός θα ξέρουν σίγουρα ποιος παίρνει το πραγματικό φάρμακο.
Παρ’ όλα αυτά, πραγματοποιήθηκε μια μελέτη, που συνέκρινε τη χημειοθεραπεία με placebo, η οποία δημοσιεύθηκε στο British Journal of Cancer και η οποία έδειξε, ότι η χημειοθεραπεία προκάλεσε αύξηση θανάτων. Η μελέτη αυτή έγινε σε ασθενείς, που είχαν χειρουργηθεί γιακαρκίνο τού παχέος εντέρου και τού ορθού. Από τους ασθενείς αυτούς, μια ομάδα υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία, ενώ η άλλη ομάδα πήρε placebo (εικονικό φάρμακο). Για την περίοδο των πέντε πρώτων χρόνων τα ποσοστά επιβίωσης και των δυο ομάδων ήταν παρόμοια, αν και η ομάδα, που υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία, υπέφερε από τις παρενέργειες των φαρμάκων. Εντυπωσιακό είναι αυτό, που συνέβη πέραν των πέντε χρόνων. Στην ομάδα, που υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία, σημειώθηκε μεγάλη αύξηση θανάτων, ενώ στην ομάδα, που πήρε placebo, δέν σημειώθηκε αύξηση θανάτων. Τα ποσοστά επιβίωσης τής ομάδας, που πήρε placebo, ήταν σχεδόν διπλάσια (68%) από τα ποσοστά επιβίωσης τής ομάδας, που έκαναν χημειοθεραπεία (38%).(30)
Οι φυσικές θεραπείες αποτελεσματικότερες από τη χημειοθεραπεία
Μελετητές στο Longhua Hospital of Shanghai Traditional Chinese Medical College διάλεξαν εξήντα ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο στόματος καιπνευμόνων και τους διαίρεσαν σε δυο αμάδες των 30 ατόμων. Η πρώτη ομάδα υποβλήθηκε σε αγωγή με κινεζικά βότανα, ενώ η δεύτερη σε χημειοθεραπεία. Τα αποτελέσματα ήταν αντιστρόφως ανάλογα απ’ ό,τι θα περιμέναμε. Η κατά μέσο όρο διάρκεια επιβίωσης τής ομάδας, που ακολούθησε βοτανική θεραπεία, ήταν 465 ημέρες, ενώ για την ομάδα, που ακολούθησε χημειοθεραπεία, μόλις 264 ημέρες. Τα ποσοστά επιβίωσης ύστερα από 12 και 24 μήνες ήταν 67% και 13% αντίστοιχα για την πρώτη ομάδα, ενώ 33% και 3% για τη δεύτερη ομάδα. Αυτά δημοσιεύτηκαν το 1985 στο Chinese Journal of Modern Developments, αλλά αποκρύπτονται από το ιατρικό κατεστημένο για ευνόητους λόγους.
Οι αποδείξεις όμως, τής αντικαρκινικής δράσης των ινδικών βοτανικών φαρμάκων δέν περιορίζονται μόνο σε πειραματόζωα. Το Ινστιτούτο Ιατρικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Banaras Hindu στο Varanasi τής Ινδίας απέδειξε την αντικαρκινική δράση στον ανθρώπινο οργανισμό αγιουρβεδικών βοτάνων, όπως τα Amora rohitica, Glycyrrhiza glabra και Semecarpus anacardium σε μελέτη σε 400 καρκινοπαθείς. Οι ερευνητές τού πανεπιστημίου χώρισαν τους καρκινοπαθείς σε διάφορες ομάδες. Κάποιες ομάδες υποβλήθηκαν σε ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία σε συνδυασμό με αγιουρβεδικά βότανα, μια ομάδα ακολούθησε μόνο συμβατικές θεραπείες και άλλη μια ομάδα πήρε αποκλειστικά αγιουρβεδικά βότανα.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η ομάδα των καρκινοπαθών, που πήρε αποκλειστικά αγιουρβεδικά βότανα είχε τα καλύτερα αποτελέσματα, ενώ η ομάδα, που υποβλήθηκε αποκλειστικά σε συμβατικές θεραπείες είχε τα χειρότερα. Τα ποσοστά επιβίωσης των καρκινοπαθών αυτής τής ομάδας ήταν πολύ χαμηλά. Οι ομάδες, που συνδύασαν συμβατικές θεραπείες με αγιουρβεδικά βότανα, είχαν μεγαλύτερο χρόνο επιβίωσης απ’ ό,τι τα άτομα, που υποβλήθηκαν αποκλειστικά σε συμβατικές θεραπείες.(31)
Περισσότερες πληροφορίες για τις φυσικές μεθόδους πρόληψης και θεραπείας τού καρκίνου μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο τού Μάριου Δημόπουλου:
Φυσικές μέθοδοι αντιμετώπισης τού καρκίνου.
Ο γιατρός dr. Joshi ανακοίνωσε το 1989 στο 5ο Διετές Συνέδριο τού Ινδικού Συλλόγου Χημειοθεραπειών Καρκίνου τα αποτελέσματα αγωγής σε 422 καρκινοπαθείς, στους οποίους οι γιατροί, αφού χρησιμοποίησαν όλες τις δυνατές μορφές αγωγής, δέν έδιναν ελπίδες ζωής. Ο dr. Joshi ανακοίνωσε, ότι πέτυχε πλήρη ανάρρωση με παράταση ζωής χρησιμοποιώντας αγιουρβεδικά βότανα σε εβδομήντα ασθενείς και καλά αποτελέσματα (ανακούφιση συμπτωμάτων) σε 262 ασθενείς, ενώ σε ενενήντα μόνον ασθενείς υπήρξε έλλειψη ανταπόκρισης.
Το ιατρικό κατεστημένο και οι φαρμακευτικές εταιρείες εξαπατούν το κοινό
Γιατί όμως, αφού οι συμβατικές αντικαρκινικές θεραπείες είναι αναποτελεσματικές και τοξικές, δέν γίνεται έρευνα για τις φυσικές ατοξικές θεραπείες καρκίνου, πολλές από τις οποίες είναι αποτελεσματικότερες; Γιατί αντίθετα το αμερικανικό και ευρωπαϊκό ιατρικό κατεστημένο διώκει κάθε διαφορετική αντιμετώπιση τού καρκίνου; Δέν είναι πρόθυμο αν ένα φυσικό φάρμακο ή μια εναλλακτική αγωγή μπορούν να θεραπεύσουν τον καρκίνο, να τα υιοθετήσει για το καλό τής υγείας των ανθρώπων; Ασφαλώς και όχι, διότι, αν τα αποδεχόταν, θα έχανε τα εκατομμύρια, που αποφέρουν οι συμβατικές μέθοδοι θεραπείας τού καρκίνου. Οι πωλήσεις αντικαρκινικών φαρμάκων μόνον, αποφέρουν ετήσιο τζίρο 750 εκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Τα οικονομικά συμφέροντα δηλαδή, εναντίον τής υγείας των ανθρώπων.
Το κέρδος -η βιομηχανία τού καρκίνου το γνωρίζει καλά- είναι στο να ψάχνεις για μια θεραπεία από το να βρεις στην πραγματικότητα μια θεραπεία. Πιθανότατα οι επιστήμονες, που δουλεύουν για τα μεγάλα αντικαρκινικά ιδρύματα θα ακολουθούσαν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση αν πίστευαν, ότι είχαν πέσει τυχαία σε μια θεραπεία τού καρκίνου. Αν τα μεγάλα αντικαρκινικά ιδρύματα έβρισκαν μια θεραπεία τού καρκίνου, όλοι οι επιστήμονες, γραφειοκράτες και ειδικοί στο μάρκετινγκ, που δουλεύουν για αυτά τα ιδρύματα, θα έπρεπε να βρουν άλλη (πιθανώς λιγότερο επικερδή) δουλειά.
Αυτό μπορεί να φαίνεται απίθανο, αλλά προσφέρει μια εξήγηση για το γεγονός, ότι η βιομηχανία τού καρκίνου επιμένει, ότι μόνο η ορθόδοξη ιατρική μπορεί να προσφέρει μια θεραπεία για τον καρκίνο. Και η βιομηχανία τού καρκίνου είναι τόσο ισχυρή, που έχει επηρεάσει τις κυβερνήσεις προς χάρη της. Στις περισσότερες χώρες τού κόσμου είναι τώρα παράνομο να προσφέρεις μια εναλλακτική θεραπεία τού καρκίνου, ακόμα κι αν λειτουργεί.
Τα αντικαρκινικά ιδρύματα συνδέονται με περίπλοκους δεσμούς με τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες.
Οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες δέν ενδιαφέρονται για θεραπείες, που δέν περιλαμβάνουν φάρμακα. Ανέχονται την εγχείρηση, διότι κρατά τα μέλη τού ιατρικού επαγγέλματος χαρούμενα και διότι στα άτομα, που γίνεται χειρουργική επέμβαση, συνήθως χορηγείται επίσης χημειοθεραπεία. Δέχονται την ακτινοθεραπεία, διότι οι εταιρείες, που παρασκευάζουν και πουλούν εξοπλισμό ακτινοθεραπείας, είναι μέρος τής βιομηχανίας τού καρκίνου και διότι στους ασθενείς, που υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία συνήθως χορηγείται επίσης χημειοθεραπεία.
Η βιομηχανία τού καρκίνου ξοδεύει λίγα στο να διδάσκει τους ανθρώπους πώς να αποφύγουν τον καρκίνο. Δεν ξοδεύει αρκετά χρήματα ή προσπάθεια στην πρόληψη. Το μόνο πιθανό συμπέρασμα είναι, ότι δεν θέλει να μειώσει τη συχνότητα τού καρκίνου, διότι, αν το κάνει, οι άνθρωποι θα φοβούνται λιγότερο για την ασθένεια και το εισόδημα και τα κέρδη τής βιομηχανίας τού καρκίνου θα μειωθούν. Η βιομηχανία τού καρκίνου ευημερεί στο φόβο και στην άγνοια. Η πρόληψη δεν είναι κάτι, για το οποίο κάνουν πολλή προσπάθεια αν και είναι ενθουσιώδεις για επεμβατικές τεχνικές για διάγνωση τού καρκίνου όσο το δυνατόν νωρίτερα.
Για παράδειγμα, οι γυναίκες, που είναι ευάλωτες για καρκίνο τού μαστούενθαρρύνονται να ελέγχουν τους μαστούς τους με ακτίνες X. Αυτό είναι επικίνδυνο. Η μαστογραφία είναι ένα από τα πιο ανόητα πράγματα, που έχουν γίνει ποτέ στην ιατρική. Μπορείτε να σκεφτείτε τίποτα πιο ανόητο από το να αξιολογούν ένα σημείο τού σώματος, που είναι γνωστό, ότι είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στον καρκίνο, με μια διαγνωστική τεχνική, που είναι γνωστή ότι προκαλεί καρκίνο;
Όπως γράφει ο γνωστός συγγραφέας Barry Lynes, «η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία δέν ενδιαφέρεται να βρει θεραπεία. Αν έβρισκε, θα έμενε χωρίς δουλειά.»(32) Ομοίως και ο τιμηθείς δυο φορές με βραβείο Νόμπελ, Linus Pauling, έχει κάνει την εξής καταγγελία: «Πρέπει να μάθουν όλοι, ότι ο πόλεμος κατά τού καρκίνου είναι σε μεγάλο βαθμό απάτη».(33)
Τις εταιρείες φαρμάκων δέν τις συμφέρει μια φυσική ουσία να θεραπεύει τον καρκίνο, διότι αυτή δέν πατεντάρεται. Αφού το επιστημονικό κατεστημένο δέν επιθυμεί μια φυσική θεραπεία τού καρκίνου, τι κάνει;
Συκοφαντεί ως τσαρλατάνο οποιονδήποτε επιστήμονα ακολουθεί μια φυσική θεραπεία τοποθετώντας τη θεραπεία του στη «μαύρη λίστα των αναπόδεικτων θεωριών» (αυτό το τελευταίο ισχύει μόνο για τις ΗΠΑ), τον παρεμποδίζει στη δουλειά του, τού κλείνει τις πόρτες σε συνέδρια, ομιλίες και σε επιστημονικά περιοδικά, τού κατάσχει τα αρχεία και τού καίει τα εργαστήρια. Πολλές φορές μάλιστα, με ψευδείς κατηγορίες τον σύρει στα δικαστήρια.
American Murder Association,αντί για τον επίσημο… American Medical Association.
Ο dr. Atkins δέν κρύβει τα λόγια του: «Έχουν ανακαλυφθεί πολλές θεραπείες τού καρκίνου και όλες καταπολεμήθηκαν με μια μεθοδικότητα, που θυμίζει Γκεστάπο. Το κατεστημένο τού καρκίνου είναι ένα όχι και τόσο κρυφό κύκλωμα, που αποτελείται από την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία, τα μεγαλύτερα αντικαρκινικά νοσοκομεία, το Εθνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο και τον FDA. Το ύποπτο του πράγματος είναι, ότι αυτοί οι ευυπόληπτοι οργανισμοί κυριαρχούνται σε μεγάλο βαθμό από μέλη και φίλους μελών τής βιομηχανίας φαρμάκων, η οποία συγκεντρώνει απίστευτα ποσά από τη μονομανία τού ιατρικού επαγγέλματος με τη χημειοθεραπεία».(34)
Ας δούμε τα όσα αποκαλυπτικά γράφει ο διάσημος βρετανός γιατρός και συγγραφέας, Vernon Coleman(φωτογραφία) για τη βιομηχανία τού καρκίνου: «Αν ποτέ η βιομηχανία τού καρκίνου ανακάλυπτε τυχαία μια θεραπεία τού καρκίνου, ειλικρινά αμφιβάλλω πάρα πολύ, αν κάποιος θα άκουγε για αυτήν. Η ανακάλυψη και η δημοσίευση μιας θεραπείας τού καρκίνου θα έθετε εκτός δουλειάς τους εργαζόμενους στη βιομηχανία τού καρκίνου. Οι μόνοι άνθρωποι, που ευεργετούνται από τη σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου, είναι οι άνθρωποι, που δουλεύουν για τη σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου».(35)
Μάριος Δημόπουλος
Κλινικός Διατροφολόγος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ο κ. Δημόπουλος εκπαιδεύεται για απόκτηση πτυχίου Doctor of Naturopathy.
Είναι μέλος τού American Council of Applied Clinical Nutrition και απόφοιτος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχει εκπαιδευτεί στη Φυσική Ιατρική στα:
British Institute of Homeopathy (New Jersey, USA),
Clayton College of Natural Health (Alabama, USA),
Trinity College of Natural Health (Indianapolis, USA) και
International Society of Homotoxicology, Baden-Baden, Germany.
Είναι συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων για φυσικές θεραπείες και διατροφή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Griffin E., World without cancer. The story of vitamin B 17, 155, 2000
2. Chowka P.B., The National Cancer Institute and the Fifty-Year Coverup, East West, 23, 1978
3. Lung cancer radiation questioned, Science News, 68, Aug. 1998
4. Cancer cures more deadly than disease, Midnight Globe, 1.9.75
5. McTaggart L. Ed., The cancer handbook. What’s really working, 85-93, 2001
6. Cancer Communication Newsletter 12, 4, 15-16, Sep. 1996
7. Boice J.D., Travis L.B., Body wars: Effect of friendly fire (Cancer therapy), Journal of the National Cancer Institute, 87, 10, 732-741, 1995
8. Ochs R., Breast cancer update/Q & A, Newsday, B23, Dec. 19, 1995
9. Griffin E., World without cancer. The story of vitamin B17, 147, 1990
10. Scientific American, Nov. 1985
11. Cairns J., The treatment of diseases and the war against cancer, Scientific American, 253, 5, 51-59, 1985
12. Schmahl D., Experimental development of anticancer drugs – Problems and objectives, strategies and results, Current Cancer Research, 157-243, Spring 1989
13. Abel U., Chemotherapy of advanced epithelial cancer, Hippokrates Verlag, 1990
14. A dull weapon: Chemotherapy almost useless in treating advanced organic cancer – Provocative theses at the Hamburg Cancer Congress, Der Spiegel, 174-176, 3.3.90
15. Abel U., Cytostatic therapy of advanced epithelial tumors: A critique, Hippokrates Verlag, 1990
16. Bailar J., Smith E., Progress against cancer?, New England Journal of Medicine, 314, 1226-1233, 1986
17. Cairns J., The treatment of disease and the war against cancer, Scientific American, 253, 5, 51-59, 1985
18. New England Journal Medicine, Feb. 18, 1988
19. Kushner R., CA-Cancer Journal for Clinicians, 34, Nov. 1984
20. Powles T.J., et al., Lancet, 580, Mar. 15, 1980
21. Richards D., The topic of cancer: When the killing has to stop, 1982
22. Morton D.L., et al., CA Cancer Journal Clinicians (ACS), 49, 101, Mar., 1999
23. Bjorksten J., Longevity, 22, 1987
24. Temple N.J., et al., Journal Royal Society Medicine, 84, 95, 1991
25. Hollander S., et al., Journal of Medicine, 21, 143, 1990
26. Ingram B., Medical Tribune, 33, 4, 1, Feb., 1992
27. Kauffman J., Malignant Medical Myths, 2006
28. Burns-Hill A., Chemotherapy: Hit or myth?, Wddty, 13, Aug. 1992
29. Moss R., Questioning chemotherapy, 1995
30. Chlebowski R.T., et al., Late mortality and lavamisole adjuvant therapy in colorectal cancer, British Journal of Cancer, 69, 1094-1097, 1994
31. Prasad G.C., The use of Ayurvedic drugs in the management of cancer, Word Congress on Cancer, Sydney, Australia, 315-319, April 1994
32. Lynes B., The Healing of cancer, 52, 1989
33. Walters R., Options – The alternative cancer therapy book, 1993
34. Atkins R., Dr. Atkins health revolution: How complementary medicine can extend your life, 324-325, 1990
35. Coleman V., How to stop your doctor killing you, 2003
Πηγή:
madatoforos.com/Ελλάνια Πύλη
7x5pjg85n8|0000ABC871B5|winnersNew|articles|soma|CEC6AE45-A04B-4B3F-B6E3-22557A04BAFE
mx7taf5gqm|00008E9992D3|winnersNew|articles|soma|41C4D512-57E3-49DB-B517-033680AC3F12