Δεν Παίρνεις Μόνο Αυτό που Αξίζεις Αλλά και Αυτό που Διαπραγματεύεσαι

Στο οικονομικό περιβάλλον που ζούμε, εργαζόμαστε και επιχειρούμε, που τόση ανασφάλεια υπάρχει και τόση αβεβαιότητα για το μέλλον, κάθε κίνηση που κάνεις πρέπει να είναι απολύτως μετρημένη.

Οι εργοδότες, όταν θέλουν να προσλάβουν κάποιον δίνουν βαρύτητα στα πόσα πράγματα ξέρει και τι έχει κάνει για να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερη αξία από τον νέο εργαζόμενο.

Οι εργαζόμενοι, δίνουν σημασία στα ακαδημαϊκά τους προσόντα και τα βιογραφικά τους για να έχουν περισσότερες ελπίδες.

Είναι λίγοι αυτοί που δίνουν σημασία στις ανθρώπινες ικανότητες. Μπορείς να γράψεις κώδικα, αλλά μπορείς να επικοινωνήσεις αποδοτικά με τον συνεργάτη σου;

Η Υποβαθμισμένη Ικανότητα της Ευγενούς Διαπραγμάτευσης










Αξίζεις περισσότερα και το γνωρίζεις. Όμως, πολλές φορές δεν παίρνεις μόνο ότι αξίζεις αλλά και ότι διαπραγματεύεσαι και διεκδικείς.

Μάλιστα η πιο παρεξηγημένη ικανότητα, είναι αυτή της διαπραγμάτευσης.

Ειδικά στο παράδειγμα της θέσης εργασίας, σίγουρα θα το έχεις ζήσει.

«Nα ζητήσω περισσότερα ή θα φανώ κάπως;»
«Nα προσφέρω περισσότερα ή είναι πολύ νωρίς;»
«Nα ζητήσω τόσα ή το παρακάνω και θα χάσω την θέση / θα αρνηθεί ο υποψήφιος;»,

Και όλο το αφήνεις και στο τέλος, έρχονται οι παρεξηγήσεις. Και ο γράφων έχει πέσει θύμα αυτής της παγίδας, όπως όλοι μας.

Πριν μερικά χρόνια, ένας μέντορας μου στο κομμάτι του management, μου είπε:

Να εκτιμάς αυτόν που θα σε πιέσει στα παζάρια. Αν δουλέψει για σένα, θα παζαρέψει για συμφέρον σου με τον ίδιο τρόπο.

Και πάντα από τότε κοίταζα με πολύ σεβασμό όσους διαπραγματευόντουσαν σκληρά και με αυτοπεποίθηση.

Όμως, έχω αρχίσει να πιστεύω πως καμιά φορά γίνεται απλά και μόνο επειδή κάποιο «ελαφρύ» άρθρο που διάβασες για να προετοιμαστείς, το έγραφε ως σημαντικό και παίρνουμε την διαπραγμάτευση – ελαφρά τη καρδία.

Και να σου πω την αλήθεια, καμιά φορά νιώθω πως ακόμα και έτσι, μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης είναι καλύτερα από την μηδενική προσπάθεια και άλλες φορές ταλαντεύομαι προς το καλύτερα να μην κάνεις τίποτα.
Στα Meeting Rooms με τα Μεγάλα Τραπέζια Συνεδρίου,οι Μαγκιές Μένουν Έξω από την Πόρτα
Αξίζεις περισσότερα και το γνωρίζεις. Όμως, πολλές φορές δεν παίρνεις μόνο ότι αξίζεις αλλά και ότι διαπραγματεύεσαι και διεκδικείς.

Ειλικρινά, έχω βαρεθεί να διαπραγματεύομαι με ανθρώπους που δεν μπορούν να στηρίξουν τα λεγόμενά τους ή στην πρώτη δυσκολία αντιδρούν με τρόπους που δεν συνάδουν με τα όσα δείχνουν μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ακόμα και διαβάζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Chris Voss – Never split the difference, που το συστήνω ανεπιφύλακτα, δεν είμαι σίγουρος ότι 2-3 τακτικές καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των καταστάσεων που έχεις να αντιμετωπίσεις.

Αντιθέτως όμως, νιώθω πως κάποιες εμπειρικές πρακτικές που μου βγήκαν στη πορεία, ακόμα και όταν δεν φέρνουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, με κάνουν να νιώθω όμορφα, με όποιο αποτέλεσμα και αν ήρθε, από τον τρόπο διαπραγμάτευσης.

Σίγουρα δεν υπάρχει πανάκεια, αλλά θέλω να εκθέσω παρακάτω την άποψή μου και να μου πεις και εσύ φίλε αναγνώστη πως το βλέπεις.

Κατά την διαπραγμάτευση πρέπει να λες τα άσχημα πρώτα. Και ας φαίνεσαι κακός. Να βγαίνουν τα δύσκολα από την μέση. Αν τα βρούμε στα δύσκολα, στα εύκολα δεν θα κολλήσουμε.
Ακόμα και το πιο απλό πράγμα να ζητήσεις, χρειάζεται μια αιτιολόγηση για να δέσει στο μυαλό του ακροατή για ποιο λόγο το ζητάς.
Αν διαπραγματευτείς με άνθρωπο που δεν χαμογελάει ή δεν μπορείς να τον κάνεις ακόμα και με προσπάθεια, να σκάσει ένα χαμόγελο, τότε δεν θα καταλάβει εύκολα κανένα συναισθηματικό επιχείρημα.
Αν δεν είναι ευχαριστημένα και τα δύο μέρη στο πέρας μιας διαπραγμάτευσης, η συμφωνία δύσκολα θα κρατήσει.
Μπορείς να ωραιοποιείς την αλήθεια, για να ακούγεται καλύτερα, αλλά δεν μπορείς να διαπραγματευτείς χωρίς αυτήν.












Αξίζεις ότι Ζητάς, Όχι ότι σου Δίνουν

Αξίζεις περισσότερα και το γνωρίζεις. Όμως, πολλές φορές δεν παίρνεις μόνο ότι αξίζεις αλλά και ότι διαπραγματεύεσαι και διεκδικείς.

Και αφού είπαμε αυτά, είμαι σίγουρος πως έχεις παρατηρήσει σε εσένα ή στο περιβάλλον σου, ανθρώπους που αξίζουν πολλά, αλλά αρκούνται στα λιγότερα.

Αν και σε κάποια εποχή, αυτό θα το εκθειάζαμε ως αυτάρκεια ή ως την θαυμαστή αρετή της ταπεινότητας, προσωπικά θεωρώ ότι αν είσαι σε αυτή την φάση, οφείλεις άμεσα να το ξανασκεφτείς.

Έχουμε ξαναγράψει πως οι άνθρωποι θα κάνουν για σένα πολλά πράγματα, μόνο και μόνο επειδή τους το ζήτησες.

Το ότι δεν το ζητάς, έχει να κάνει με τι; Έλλειψη αυτοπεποίθησης; Ανασφάλεια; Φόβος;

Δεν θα κάτσω να σου γράψω ότι πρέπει ή δεν πρέπει εν τέλει. Από το αποτέλεσμα που ζεις και βιώνεις ξέρεις για σένα καλύτερα από ότι θα μπορούσα εγώ να σου πω από δυο αράδες κείμενο.

Όμως θα ήθελα να συμφωνήσουμε κάτι.

Κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα και δεν πρόκειται κανείς να σου δώσει κάτι άμεσα χωρίς να αποδείξεις ότι αξίζεις.

Η απόδειξη της αξίας σου βέβαια είναι κάτι πολύ σχετικό. Αν δεν έχεις στα χέρια σου κάτι απολύτως μετρήσιμο και συμφωνημένο, μπορεί να καταλήξεις να προσπαθείς χρόνια να αποδείξεις ότι αξίζεις κάτι.

Σε αυτή τη περίπτωση ισχύει πάντα το εξής:

Καλύτερα να πασχίζεις να αποδείξεις πως κάτι που έχεις σου αξίζει, παρά να πασχίζεις και να περιμένεις να λάβεις.

Και ο καλύτερος τρόπος να έχεις από την αρχή είναι να διεκδικήσεις. Και όταν μιλάμε για κάτι που αξίζει, κανείς δεν θα το δώσει εύκολα. Χρειάζεται να το διαπραγματευτείς.

Και ο κύκλος κλείνει με αυτό. Εσύ έχεις ότι αξίζεις; Και αν δεν το έχεις, το διαπραγματεύτηκες όταν έπρεπε;












πηγή.menofstyle.gr